یکی از منابع داده های انتشاراتی که برای تولید h-index استفاده می شود، google scholar است. این ، h-index ی که این پایگاه داده‌ تولید می کند بر اساس بیشترین استنادهای یک محقق و تعداد استنادهایی که در سایر انتشارات آورده‌اند می باشد. گوگل اسکولار h-index را با محاسبه تعداد مقالات مختلف یک محقق (h)که هر کدام حداقل «h» استناد دارند تولید می کند. علاوه بر این، google scholar معیار دیگری به نام i-index نیز دارد که نشان می‌دهد چند مقاله یک نویسنده دارای ۱۰ استناد یا بیشتر هستند.

مزایا

Google Scholar یک پایگاه داده جامع و رایگان است که زمینه های مختلف علمی و انواع انتشارات مانند مجلات، کتاب ها، مقالات کنفرانس، پایان نامه ها، پیش چاپ ها و ادبیات خاکستری را پوشش می دهد. این پایگاه علمی استنادات حاصل از انتشارات تأیید نشده، self-citations  و duplicate citations را نیز لحاظ می‌کند. بنابراین، معمولاً در مقایسه با سایر پایگاه‌های داده مانند Web of Science و Scopus، پوشش و تعداد سایتیشن بیشتری دارد.

محدودیت ها

با وجود مزایای ذکر شده در بالا، h-index ی که توسط google scholar تولید می شود دارای محدودیت ها و چالش هایی نیز هست که از جمله آنها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• Google Scholar نمی تواند معیار واضح و ثابتی برای افزودن یا حذف موارد منتشرشده و سایتیشن ها به شما بدهد.
• کاربران نمی توانند نتایج جستجوی خود را بر اساس نوع انتشار، منبع یا زبان فیلتر یا محدود کنند.
• امکان تجزیه و تحلیل یا تجسم داده های استنادی را نمی دهد.
• ممکن است متاثر از اشتباهات، تناقضات، یا نادرستی موراد منتشر شده و متادیتا، سایتیشن یا اطلاعات حاصل از سایتیشن ها باشد.

چگونه می توانید h-index خود را از google scholar دریافت کنید؟

برای دریافت h-index خود از google scholar، باید یک پروفایل در آنجا ایجاد کرده و اطلاعات مربوط به خود، از جمله نام، ایمیل و رمز عبور را وارد کنید. پس از آن، شما باید زمینه تحقیق، کلمات کلیدی و انتشارات خود را انتخاب کنید. همچنین می توانید انتخاب کنید که پروفایل شما عمومی یا خصوصی باشد. هنگامی که نمایه خود را ایجاد کردید و انتشارات خود را اضافه کردید، h-index و I-index شما در قسمت “نقل شده توسط کادر” در سمت راست صفحه نمایه شما نمایش داده می شود.